نقد فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره (Everything Everywhere All at Once)

فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره یکی از آن تجربه‌های سینمایی است که به‌سختی می‌توان در قالب کلمات توصیفش کرد. اثری از ذهن خلاق دنیل‌ها (Daniel Kwan و Daniel Scheinert) که در سال ۲۰۲۲ سینما را به لرزه درآورد و مرزهای روایت، ژانر و حتی احساس را جابه‌جا کرد. این فیلم در نگاه اول شبیه به یک اکشن پرهیاهو و عجیب به نظر می‌رسد، اما هرچه بیشتر وارد دنیای چندجهانی‌اش می‌شوی، متوجه می‌شوی با داستانی بسیار انسانی، فلسفی و عمیق طرف هستی. فیلم Everything Everywhere All at Once ترکیبی از طنز، درام، اکشن و حتی فلسفه است؛ مجموعه‌ای از عناصر متضاد که در کنار هم به شکلی حیرت‌انگیز هماهنگ شده‌اند.

در مرکز داستان، زنی به نام «اِوِلین» قرار دارد که با مشکلات روزمره‌اش در زندگی، خانواده و کسب‌وکارش دست‌وپنجه نرم می‌کند. اما ناگهان درگیر یک ماجراجویی چندجهانی می‌شود که در آن نسخه‌های مختلف خودش در دنیاهای متفاوت وجود دارند. فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره با استفاده از این مفهوم، نه‌تنها سرگرم‌کننده است، بلکه به سؤالاتی بنیادین درباره هویت، انتخاب و معنای زندگی پاسخ می‌دهد. نکته جالب این است که این فیلم در عین پیچیدگی، ارتباطی عاطفی با بیننده برقرار می‌کند. در هر جهان، اِوِلین با بخشی از خودش روبه‌رو می‌شود که می‌تواند یا مسیرش را تغییر دهد یا او را به حقیقتی بزرگ‌تر برساند.

چیزی که فیلم Everything Everywhere All at Once را خاص می‌کند، این است که در میان تمام آشوب و طنز، حرفی بسیار صادقانه درباره روابط انسانی می‌زند. ارتباط بین مادر و دختر، احساس شکست، فشارهای زندگی مهاجرت، و میل به معنا داشتن در جهانی بی‌انتها، همه در قالبی پرانرژی و خلاقانه روایت شده‌اند. تماشای فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره مثل تجربه‌ی یک کابوس شیرین است؛ در هر لحظه ممکن است غافلگیر شوی، بخندی، گریه کنی یا به فکر فرو بروی.

از نظر فنی، این فیلم شاهکاری بی‌بدیل است. تدوین سریع و هوشمندانه، فیلمبرداری خلاق، موسیقی منحصربه‌فرد و بازی‌های درخشان بازیگران باعث شده‌اند فیلم Everything Everywhere All at Once به اثری تبدیل شود که مرز بین سینمای مستقل و بلاک‌باستر را از بین می‌برد. میشل یو در نقش اِوِلین، یکی از بهترین بازی‌های دوران کاری‌اش را ارائه می‌دهد و موفق می‌شود از دل این داستان پیچیده، یک قهرمان بسیار انسانی و باورپذیر خلق کند.

فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره تنها یک فیلم نیست؛ یک تجربه احساسی و ذهنی است. اثری که تو را وادار می‌کند به خودت، انتخاب‌هایت و رابطه‌ات با دیگران فکر کنی. در حالی که فیلم Everything Everywhere All at Once ممکن است در نگاه اول شلوغ و دیوانه‌وار به نظر برسد، اما در عمق خود پیامی بسیار ساده دارد: در جهانی پر از بی‌نهایت احتمال، تنها چیزی که واقعاً اهمیت دارد، عشق و ارتباط است.

فیلم در بطن خود درباره آشفتگی ذهنی انسان معاصر است؛ انسانی که در دنیایی مملو از انتخاب، مسیرهای متنوع و فرصت‌های بی‌پایان زندگی می‌کند و در نهایت میان این همه صدا، گاهی نمی‌داند کدام را باید دنبال کند. دنیل‌ها با هوشمندی از مفهوم مولتی‌ورس استفاده کرده‌اند تا نشان دهند هر انتخاب کوچک در زندگی می‌تواند جهانی تازه بیافریند، اما در عین حال این تعدد بی‌نهایت ممکن است منجر به احساس پوچی و بی‌معنایی شود. فیلم دقیقاً در همین نقطه تأثیرگذار می‌شود؛ جایی که مخاطب هم‌زمان با اِوِلین، میان بی‌نهایت احتمال سرگردان می‌شود و در نهایت درمی‌یابد که معنای واقعی زندگی در سادگی و عشق نهفته است.

در فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره، رابطه مادر و دختر به‌عنوان ستون اصلی روایت عمل می‌کند. اِوِلین و جوی درگیر دنیایی از سوء‌تفاهم، فشار فرهنگی و اختلاف نسل‌ها هستند. اما وقتی پای جهان‌های موازی به میان می‌آید، این رابطه عمق تازه‌ای پیدا می‌کند. فیلم Everything Everywhere All at Once به‌جای آنکه صرفاً بر جنبه‌های اکشن و علمی‌تخیلی تکیه کند، از آن‌ها به‌عنوان ابزاری برای کاوش در احساسات انسانی بهره می‌برد. در واقع، پشت هر صحنه عجیب و پرزرق‌وبرق، پیامی لطیف درباره درک متقابل، عشق خانوادگی و پذیرش نهفته است.

یکی از شگفتی‌های فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره، نحوه ترکیب ژانرهاست. در یک لحظه در حال تماشای نبردی رزمی و پرانرژی هستی، و در لحظه‌ای دیگر، وارد صحنه‌ای عمیق و احساسی می‌شوی که اشکت را درمی‌آورد. این تغییر لحن ناگهانی در فیلم Everything Everywhere All at Once نه‌تنها آزاردهنده نیست، بلکه بخش مهمی از جذابیت آن را شکل می‌دهد. دنیل‌ها به‌خوبی توانسته‌اند بین آشوب و نظم تعادل برقرار کنند؛ چیزی که باعث می‌شود هر صحنه ارزش دوباره دیدن داشته باشد.

در عین حال، فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره طنزی خاص و هوشمندانه دارد. لحظاتی وجود دارد که دیالوگ‌ها یا موقعیت‌ها آن‌قدر غافلگیرکننده‌اند که لبخند روی لب بیننده می‌نشانند، اما همان صحنه‌ها در عمق خود مفهومی فلسفی را حمل می‌کنند. فیلم Everything Everywhere All at Once با استفاده از نمادها و استعاره‌های متعدد، مانند سنگ‌ها، سوسیس‌ها و حتی چشمک‌های بی‌پایان جهان، به‌نوعی به پوچی و بی‌نظمی جهان اشاره دارد و در عین حال راه نجات را در عشق و توجه به اطرافیان معرفی می‌کند.

در این میان، نقش‌آفرینی میشل یو در فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره تحسین‌برانگیز است. او با قدرت و حساسیت، زنی را به تصویر می‌کشد که میان فشارهای زندگی، مهاجرت، خانواده و بی‌پایانی جهان‌ها، در جست‌وجوی معناست. فیلم بدون حضور او شاید هرگز نمی‌توانست چنین عمق احساسی و باورپذیری داشته باشد. بازی او نه‌تنها در لحظات اکشن، بلکه در صحنه‌های آرام و درونی نیز درخشان است و باعث می‌شود بیننده به‌طور کامل با او هم‌ذات‌پنداری کند.

فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره نشان می‌دهد که حتی در جهانی پر از آشوب، هنوز می‌توان معنا، امید و آرامش را یافت. هرچند ظاهر داستان پر از هرج‌ومرج و صحنه‌های عجیب است، اما در نهایت همه چیز به یک پیام ساده ختم می‌شود: در میان بی‌نهایت احتمال، عشق تنها چیز ثابت و نجات‌دهنده است.

بیشتر بخوانید: نقد فیلم بتمن (The Batman 2022)

در ادامه دنیای پرآشوب و هیجان‌انگیز فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره، یکی از عناصر برجسته‌ای که نمی‌توان نادیده گرفت، نحوه روایت و تدوین آن است. تدوینی سریع، پرانرژی و کاملاً هماهنگ با فضای دیوانه‌وار فیلم که باعث می‌شود مخاطب در هر لحظه درگیر بماند و از جریان داستان جا نماند. فیلم Everything Everywhere All at Once از همان ابتدا مخاطب را وارد گردابی از تصاویر، صداها و احساسات می‌کند و او را تا پایان در دل ماجرا نگه می‌دارد. این سبک تدوین، نه‌تنها به ساختار مولتی‌ورس معنا می‌بخشد، بلکه به‌طور نمادین ذهن انسان امروزی را نشان می‌دهد که هم‌زمان در هزاران جهت درگیر است.

فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره با ترکیب سینمای هنری و سرگرم‌کننده، مرز میان فیلم مستقل و تجاری را از بین برده است. فیلم در حالی موفق شد به‌عنوان اثری پرمخاطب در گیشه بدرخشد که درون‌مایه‌ای فلسفی و تفکر‌برانگیز دارد. این اتفاق به‌ندرت در سینما رخ می‌دهد؛ فیلمی که هم مخاطب عام را سرگرم کند و هم بیننده منتقد را به تفکر وادارد. شاید راز موفقیت فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره در همین تضادها باشد؛ تضاد میان آشوب و نظم، طنز و تراژدی، واقعیت و خیال.

نکته جالب در فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره این است که هر صحنه‌اش می‌تواند به‌عنوان استعاره‌ای از جنبه‌ای از زندگی انسان تفسیر شود. مثلاً جهانی که در آن انگشت‌ها شبیه سوسیس هستند، در ظاهر خنده‌دار است اما در باطن نشان می‌دهد که حتی در دنیایی کاملاً متفاوت، عشق و ارتباط انسانی همچنان معنا دارد. فیلم Everything Everywhere All at Once با چنین خلاقیت‌هایی به ما یادآوری می‌کند که حتی در غیرممکن‌ترین شرایط، احساس و معنا قابل درک است. این فیلم به مخاطب اجازه می‌دهد تا خودش را در جهان‌های مختلف تصور کند و شاید در نهایت، به درک عمیق‌تری از خودش برسد.

از سوی دیگر، فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره به‌زیبایی مفهوم شکست و پذیرش را به تصویر می‌کشد. اِوِلین در مسیر سفرش بارها با نسخه‌های متفاوتی از خودش روبه‌رو می‌شود که هرکدام زندگی‌های متفاوتی را تجربه کرده‌اند. برخی موفق، برخی شکست‌خورده، برخی تنها. اما در نهایت او می‌فهمد که هیچ نسخه‌ای از او کامل نیست و معنای زندگی نه در موفقیت ظاهری، بلکه در پذیرش نقص‌ها و عشق ورزیدن به دیگران است. فیلم با همین پیام ساده اما قدرتمند، تأثیری عمیق بر ذهن و قلب مخاطب می‌گذارد.

فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره همچنین از نظر بصری خیره‌کننده است. طراحی صحنه، نورپردازی و جلوه‌های ویژه همگی در خدمت روایت قرار دارند. برخلاف بسیاری از فیلم‌های پرهزینه که جلوه‌های بصری صرفاً برای نمایش قدرت فنی استفاده می‌شوند، در فیلم Everything Everywhere All at Once همه چیز در جهت بیان داستان و احساس کار می‌کند. این ترکیب هنرمندانه باعث می‌شود تماشای فیلم تجربه‌ای حسی و ذهنی کامل باشد.

در نهایت، فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره فقط درباره سفر در جهان‌های مختلف نیست؛ بلکه درباره سفر درونی انسان است. سفری از آشوب به آرامش، از پوچی به معنا، از ترس به عشق. و این همان چیزی است که باعث می‌شود فیلم در ذهن و قلب مخاطب ماندگار شود.

در پایان، چیزی که بیش از هر چیز در ذهن بیننده باقی می‌ماند، احساس عجیبی است از ترکیب سردرگمی، امید، اشک و لبخند. فیلم دنیل‌ها به ما نشان می‌دهد که در دل آشوب، در میان هزاران مسیر ممکن و انتخاب متفاوت، هنوز می‌توان به معنا، عشق و آرامش رسید. گویی همه چیز در نهایت به یک نقطه مشترک ختم می‌شود؛ لحظه‌ای که می‌فهمی ساده‌ترین احساسات، همان‌هایی هستند که بیشترین ارزش را دارند.

این اثر نه‌تنها از نظر تکنیکی و روایی، یکی از خلاقانه‌ترین آثار دهه اخیر است، بلکه از نظر احساسی نیز تجربه‌ای فراموش‌نشدنی به شمار می‌آید. بازی‌های بی‌نظیر، موسیقی تأثیرگذار و کارگردانی جسورانه، همگی در خدمت پیامی انسانی قرار گرفته‌اند: این‌که حتی وقتی دنیا به‌ظاهر بی‌معناست، می‌توان معنا را در روابط و مهربانی پیدا کرد.

فیلم همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره در لایه‌ای عمیق‌تر، تماشاگر را به بازاندیشی درباره خودش و جایگاهش در جهان دعوت می‌کند. این فیلم بیش از آن‌که بخواهد پاسخ بدهد، سؤال می‌پرسد؛ درباره هویت، انتخاب، شکست و بخشش. و همین باعث می‌شود تأثیرش مدت‌ها پس از تماشا باقی بماند.

در نهایت، فیلم Everything Everywhere All at Once به‌نوعی جشن زندگی است. نمایشی از همه تضادها، همه اشتباهات و همه زیبایی‌هایی که ما را انسان می‌سازد. اثری که نه‌تنها سرگرم می‌کند، بلکه با هر لحظه‌اش یادآور می‌شود که در دنیایی پر از آشوب، عشق و درک متقابل هنوز معنا دارد.

این فیلم ثابت می‌کند که سینما هنوز می‌تواند ما را غافلگیر کند، احساسات‌مان را به چالش بکشد و نگاهی تازه به زندگی ببخشد. شاید همین ویژگی‌هاست که آن را به یکی از مهم‌ترین آثار معاصر تبدیل کرده است؛ سفری ذهنی و احساسی که تا مدت‌ها فراموش نخواهد شد.