بررسی بازی The Ascent | دنیای پرتنش سایبرپانک
بازی The Ascent تجربه‌ای پیچیده، درگیرکننده و فنی در ژانر اکشن نقش‌آفرینی است که در دنیای پرتنش سایبرپانک جریان دارد. این بازی توسط استودیوی مستقل Neon Giant ساخته شده و با استفاده از موتور گرافیکی Unreal Engine 4 طراحی شده است. آنچه بازی The Ascent را از دیگر عناوین مشابه متمایز می‌کند، رویکرد دقیق و عمیق آن در ارائه جزئیات محیطی، داستانی و ساختار گیم‌پلی است. دنیای بازی در شهری به نام Veles می‌گذرد، جایی که فساد، نابرابری طبقاتی، سلطه شرکت‌های عظیم و تکنولوژی بی‌مرز با زندگی روزمره ساکنان درآمیخته است.
در آغاز بازی The Ascent، بازیکن در نقش یک کارگر قرارداد کوتاه‌مدت در یکی از زیرفرماندهی‌های شرکت عظیم The Ascent Group ظاهر می‌شود. پس از فروپاشی غیرمنتظره این شرکت، ساختار قدرت در شهر از هم می‌پاشد و هرج‌ومرج جایگزین نظم ظاهری سابق می‌شود. شخصیت اصلی بازی، که نام خاصی ندارد و قابل شخصی‌سازی است، بدون آنکه بخواهد به مرکز وقایعی کشیده می‌شود که بقای کل منطقه وابسته به تصمیمات او خواهد بود. روایت بازی The Ascent بیشتر از آنکه بر داستانی مشخص متکی باشد، به فضا، گفتگوها، و تعاملات در محیط وابسته است. بازیکن با کاوش در محیط، بررسی فایل‌ها، انجام مأموریت‌های جانبی و تعامل با شخصیت‌های فرعی به‌تدریج به عمق اتفاقات پی می‌برد.
از نظر ساختار گیم‌پلی، بازی The Ascent یک شوتر دوآنالوگی است که بر اساس تیراندازی در زاویه ایزومتریک طراحی شده و ترکیبی از اکشن سریع و عناصر نقش‌آفرینی ارائه می‌دهد. سیستم تیراندازی با استفاده از هدف‌گیری بالا و پایین در کنار سیستم کاورگیری هوشمند، تنوع زیادی در سبک مبارزات ایجاد کرده است. استفاده از سلاح‌های متنوع، مهارت‌های سایبری قابل ارتقاء، و توانایی‌هایی که بر اساس پیشرفت بازیکن در شاخص‌های مختلف باز می‌شوند، تجربه مبارزه را پیچیده‌تر و استراتژیک‌تر می‌کند. دشمنان از گونه‌ها و کلاس‌های مختلفی تشکیل شده‌اند که هرکدام رفتار، نقاط قوت و ضعف خاص خود را دارند.
یکی از ویژگی‌های شاخص بازی The Ascent، طراحی جهان آن است. Veles با نورپردازی‌های نئون، معماری چندلایه، و حرکت دائمی شخصیت‌ها و ماشین‌آلات، شهری زنده و پویا را به تصویر می‌کشد. هر منطقه با هدف خاصی طراحی شده و حال‌وهوای منحصر‌به‌فردی دارد. از بازارهای سیاه پرهیاهو گرفته تا آزمایشگاه‌های علمی زیرزمینی، از مناطق فقیرنشین تا دفاتر شرکت‌های بی‌احساس، همگی با جزئیات بالا طراحی شده‌اند. گرافیک بازی The Ascent نه تنها زیباست بلکه در خدمت روایت و حس موقعیت بازیکن در فضای سایبرپانکی است. افکت‌های نوری، جزئیات بارانی محیط، و انیمیشن‌های روان در تعامل با عناصر پویا، جذابیت بازی را دوچندان کرده‌اند.
صداگذاری و موسیقی در بازی The Ascent نقش مهمی در القای فضای سایبرپانک دارند. استفاده از موسیقی الکترونیک، صداهای محیطی مصنوعی، و گفتار ماشینی، بازیکن را در فضای شهری غرق می‌کند که در آن فناوری جایگزین واقعیت شده است. صداگذاری شخصیت‌ها نیز با دقت انجام شده و هر کدام با لهجه، لحن و رفتار خاصی طراحی شده‌اند. این ویژگی به‌ویژه در گفتگوهای داستانی و مأموریت‌های جانبی بسیار محسوس است و درک دقیق‌تری از سلسله‌مراتب اجتماعی و تفاوت‌های فرهنگی در جهان بازی ارائه می‌دهد.
یکی دیگر از جنبه‌های مثبت بازی، وجود حالت چندنفره محلی و آنلاین است. بازیکنان می‌توانند به‌صورت همکاری چهار نفره مراحل اصلی بازی را پیش ببرند. این ویژگی نه تنها به افزایش لذت و تعامل کمک می‌کند، بلکه در مبارزات پیچیده و سخت، کارایی و موفقیت بازیکنان را افزایش می‌دهد. ساختار مأموریت‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده که همکاری میان بازیکنان نه فقط ممکن، بلکه در برخی شرایط ضروری است. این نکته بازی The Ascent را از بسیاری از بازی‌های مشابه متمایز می‌کند و به آن بعدی اجتماعی می‌افزاید.
مکانیک پیشرفت شخصیت در بازی بر پایه شاخص‌هایی همچون قدرت، دقت، تکنیک و مهارت سایبری بنا شده است. با پیشروی در بازی و کسب تجربه، بازیکن می‌تواند این شاخص‌ها را به‌دلخواه ارتقاء داده و سبک بازی خاص خود را بسازد. تنوع در گزینه‌های شخصی‌سازی، از طراحی ظاهری گرفته تا انتخاب مهارت‌ها، امکان تجربه‌های متنوع و بازپخش‌پذیر را فراهم می‌کند. برخی از قابلیت‌ها با پیشرفت در خط داستانی آزاد می‌شوند و برخی دیگر از طریق کشف آیتم‌های مخفی و انجام مأموریت‌های فرعی در دسترس قرار می‌گیرند.
با وجود تمام نکات مثبت، بازی The Ascent در برخی بخش‌ها دارای مشکلاتی نیز هست. نقشه بازی که باید ابزار اصلی جهت‌یابی باشد، در بسیاری از مواقع گیج‌کننده طراحی شده است. مأموریت‌ها به‌درستی نشانه‌گذاری نمی‌شوند یا مسیرهایی که پیشنهاد می‌شود، از میان مناطق خطرناک می‌گذرد که بازیکن هنوز برای ورود به آن‌ها آماده نیست. این مسئله به‌ویژه در اوایل بازی می‌تواند منجر به تجربه‌ای ناامیدکننده شود. همچنین در حالت چندنفره، باگ‌هایی در ارتباطات، ذخیره‌سازی و همگام‌سازی مراحل گزارش شده که با انتشار به‌روزرسانی‌ها بهبود یافته‌اند، اما همچنان در برخی نسخه‌ها وجود دارند.
یکی از وجوه تمایز بازی The Ascent، ساختار پیچیده و چندلایه مأموریت‌های اصلی آن است. برخلاف بسیاری از عناوین مشابه که مأموریت‌ها را در قالب وظایف تکرارشونده و ساده ارائه می‌کنند، در این بازی هر مأموریت دارای روایت، شخصیت‌پردازی و پیام خاص خود است. پیشرفت در مأموریت‌های داستانی باعث گسترش نقشه، باز شدن مناطق جدید و آشنایی با نهادها و گروه‌های قدرتمند در دنیای Veles می‌شود. برخی از این مأموریت‌ها مستقیماً به تاریخچه شرکت The Ascent Group بازمی‌گردند و برخی دیگر به گروه‌های شورشی، شرکت‌های رقیب یا جناح‌هایی که در پس پرده قدرت را به دست گرفته‌اند. این لایه‌بندی داستانی باعث شده است که بازیکن احساس کند بخشی از ساختار اجتماعی این جهان است، نه صرفاً ناظری بیرونی.
جهان‌سازی در بازی The Ascent به‌شکلی انجام شده که نه‌تنها فضای سایبرپانکی را تداعی می‌کند، بلکه هویتی منحصربهفرد به بازی می‌بخشد. در پس‌زمینه محیط‌های پرجزئیات، نشانه‌هایی از فرهنگ، زبان، اقتصاد، دین و حتی هنر دنیای آینده دیده می‌شود. شخصیت‌هایی که بازیکن با آن‌ها تعامل دارد، هرکدام دارای پیشینه، انگیزه و رفتار مشخصی هستند که در خلال گفتگوها آشکار می‌شود.
در بسیاری از موارد، بازیکن برای انجام یک مأموریت می‌تواند با انتخاب‌های مختلفی مواجه شود که پیامدهای آن در ادامه بازی ظاهر خواهد شد. این انتخاب‌ها ممکن است بر میزان دسترسی به منابع، چگونگی واکنش شخصیت‌ها یا حتی مسیرهای داستانی تأثیرگذار باشند. چنین طراحی‌ای نشان می‌دهد که در بازی The Ascent، تصمیمات بازیکن در بطن گیم‌پلی قرار دارد و نقش مهمی در تجربه نهایی ایفا می‌کند.
طراحی دشمنان در بازی با دقت و تنوع بالا انجام شده است. گروه‌هایی از دشمنان با قابلیت‌ها، ظاهر و سبک مبارزه متفاوت در بازی حضور دارند؛ از گنگ‌های خیابانی با سلاح‌های سبک گرفته تا اندرویدهای سنگین‌پیکر با سلاح‌های انرژی‌محور، و از موجودات جهش‌یافته گرفته تا مزدوران نظامی با تاکتیک‌های پیشرفته. این تنوع باعث می‌شود که بازیکن نتواند با یک استراتژی ثابت پیشروی کند و همواره نیاز به تطبیق و خلاقیت داشته باشد. علاوه بر این، برخی باس‌فایت‌ها با طراحی خاص و چندمرحله‌ای ارائه شده‌اند که مهارت‌های فنی و استراتژیک بازیکن را به چالش می‌کشند.
بیشتر بخوانید:
بررسی بازی Far Cry 6
نقش طراحی هنری در القای حس فضای سایبرپانک در بازی The Ascent بی‌بدیل است. استفاده از رنگ‌های نئون، نورهای بازتابی، مه‌های مصنوعی و نمایشگرهای تبلیغاتی متحرک، نه‌فقط به جلوه بصری بازی افزوده، بلکه حال و هوای اضطراب، بی‌هویتی و زیست مصنوعی را به‌خوبی منتقل کرده است. طراحی محیط‌ها به‌گونه‌ای است که هر منطقه حس و شخصیت خاص خود را دارد. برای مثال، منطقه‌های تحت کنترل نظامی دارای ساختاری منظم و صنعتی هستند، در حالی که مناطق فقیرنشین پر از ساختارهای فرسوده، بازارهای سیاه و دیوارهای گرافیتی‌شده‌اند. این تضادهای محیطی بازتابی از طبقات اجتماعی در جهان بازی هستند و تجربه‌ای باورپذیر و انسانی‌تر ارائه می‌دهند.
یکی از ویژگی‌های کلیدی بازی، سیستم شخصی‌سازی شخصیت است که بسیار گسترده و منعطف طراحی شده است. بازیکن می‌تواند نه‌تنها ظاهر شخصیت خود را از ابتدا انتخاب کند، بلکه با پیشرفت در بازی، تجهیزات، زره‌ها، افزونه‌های سایبری و سلاح‌های مختلفی را به‌آزادی تغییر دهد. هر کدام از این موارد، نه‌فقط ویژگی‌های آماری، بلکه عملکردهای واقعی در میدان نبرد را تغییر می‌دهند. برای مثال، برخی زره‌ها قابلیت جذب انرژی بیشتری دارند، در حالی که برخی افزونه‌های سایبری باعث افزایش سرعت شلیک، بازسازی سلامتی یا کنترل ربات‌های دشمن می‌شوند. این سیستم به بازیکن اجازه می‌دهد سبک بازی مورد علاقه خود را بسازد و تجربه‌ای منحصربهفرد از مبارزه خلق کند.
بازی The Ascent همچنین در نحوه روایت خود از تکنیکی استفاده کرده است که به‌جای روایت مستقیم و طولانی، اطلاعات جهان خود را از طریق نشانه‌های محیطی، گفت‌وگوهای کوتاه، فایل‌های دیجیتال و اسناد پراکنده منتقل می‌کند. این رویکرد به بازیکن اجازه می‌دهد که به‌مرور و با کاوش بیشتر، عمق بیشتری از داستان را کشف کند. این ساختار غیرخطی روایت، ضمن افزایش ارزش تکرار بازی، حس کشف و کنجکاوی را در مخاطب زنده نگه می‌دارد.
عملکرد فنی بازی The Ascent نیز در مجموع رضایت‌بخش بوده است. نرخ فریم در اکثر سیستم‌های رده‌متوسط ثابت باقی می‌ماند و بارگذاری‌ها سریع انجام می‌شود. طراحی رابط کاربری نیز به‌گونه‌ای است که با تم بازی هماهنگ بوده و در عین حال اطلاعات لازم را بدون شلوغی بیش‌ازحد به بازیکن ارائه می‌دهد. با این حال، مشکلات جزئی مانند باگ‌های گرافیکی یا ناهماهنگی در صداگذاری برخی صحنه‌ها همچنان مشاهده می‌شوند که به مرور زمان و با پچ‌های منتشر شده بهبود یافته‌اند.
در تحلیل نهایی، بازی The Ascent ترکیبی موفق از عناصر گیم‌پلی عمیق، طراحی هنری خیره‌کننده، روایت تدریجی و جهان‌سازی پیچیده را ارائه می‌دهد. این بازی توانسته است با منابع محدود و تیم توسعه‌ای کوچک، تجربه‌ای قابل‌رقابت با عناوین پرهزینه و بزرگ‌تر بسازد. آنچه بازی The Ascent را خاص می‌کند، نه فقط ظاهر آن بلکه چگونگی تلفیق معنا با فرم، و انتقال مفاهیمی چون کنترل شرکتی، فردیت در جهان ماشینی‌شده و بقاء در نظامی فروپاشیده است. این بازی نه‌فقط یک سرگرمی، بلکه تجربه‌ای فلسفی، دیداری و شنیداری است که مدت‌ها در ذهن بازیکن باقی خواهد ماند.
بازی The Ascent نه‌تنها یک تجربه اکشن سایبرپانک با چشم‌اندازی جذاب است، بلکه اثری است که با تأکید بر عمق طراحی، فضاسازی دقیق و انتخاب‌های بازیکن، موفق شده مرز میان بازی مستقل و تولیدات کلان را محو کند. در این بازی، دنیایی تصویر می‌شود که در آن قدرت در دست شرکت‌های فراانسانی است و بشریت، یا آنچه از آن باقی مانده، در لایه‌هایی پیچیده از فقر، خشونت و وابستگی فناورانه گرفتار شده است. بازیکن در این فضا، تنها یک چرخ‌دنده کوچک از این ماشین عظیم است که ناگهان با سقوط شرکت Ascent Group به کانون وقایع تبدیل می‌شود. این انتقال از بی‌اهمیتی به نقش محوری، مسیر روایتی بازی را شکل می‌دهد و به بازیکن حس پیشرفت و تأثیرگذاری می‌بخشد.
بافت داستانی بازی، برخلاف بسیاری از عناوین هم‌ژانر، به جای تاکید بر دیالوگ‌های خطی یا کات‌سین‌های بلند، بر جزئیات محیطی، تعامل با شخصیت‌های غیرقابل بازی و فایل‌های متنی متکی است. این شیوه روایت، بازیکن را به یک کارآگاه شهری بدل می‌سازد که باید با تفسیر اطلاعات پراکنده و درک ارتباطات میان نهادهای مختلف، به تصویر کاملی از شرایط سیاسی و اقتصادی جهان بازی برسد. نکته‌ای که بازی The Ascent را در این زمینه خاص می‌کند، انسجام میان اطلاعات محیطی و داستان اصلی است. چیزی که در یک مأموریت فرعی دیده یا شنیده می‌شود، ممکن است در مرحله‌ای بعدی در خط داستانی تأثیرگذار باشد یا حتی پیامد خاصی ایجاد کند.
در مسیر گیم‌پلی، یکی از مهم‌ترین عواملی که باعث تمایز این اثر شده، تنوع در شیوه‌های پیشروی است. بازیکن می‌تواند به‌طور کامل مسیر مبارزه مستقیم را انتخاب کند، یا با استفاده از قابلیت‌های سایبری، درگیری‌ها را دور بزند، دشمنان را هک کند، یا حتی گروه‌هایی را درگیر یکدیگر سازد. این آزادی در انتخاب سبک بازی، همراه با امکانات گسترده شخصی‌سازی، به بازیکن اجازه می‌دهد شخصیت خود را در قالبی کاملاً منحصربهفرد بسازد. هرگونه ترکیب مهارت، سلاح و افزونه، می‌تواند منجر به تجربه‌ای تازه از یک مرحله آشنا شود. این ویژگی، ارزش تکرار بازی را بالا می‌برد و آن را از یک‌بار مصرف بودن دور می‌سازد.
طراحی سیستم اقتصادی بازی نیز با دقت بالایی انجام شده است. پول به‌عنوان یکی از منابع حیاتی، کاربردهای گوناگونی دارد: از خرید تجهیزات و ارتقا گرفته تا پرداخت هزینه‌های درمان یا بازکردن مسیرهای جدید. با این حال، این منبع به‌سادگی در اختیار بازیکن قرار نمی‌گیرد و او مجبور است میان ارتقاء سریع، سرمایه‌گذاری بلندمدت یا صرف منابع برای بقای لحظه‌ای تصمیم‌گیری کند. این سطح از مدیریت منابع، لایه‌ای از استراتژی به بازی اضافه کرده و تصمیمات بازیکن را از یک انتخاب ساده به یک مسئولیت پیچیده تبدیل کرده است.
در زمینه فنی، عملکرد کلی بازی The Ascent با وجود برخی چالش‌های اولیه، در مجموع مطلوب بوده است. محیط‌هایی که مملو از ذرات، نورپردازی‌های پویا، کاراکترهای متحرک و عناصر فیزیکی هستند، بدون افت فریم اجرا می‌شوند. این موضوع به‌ویژه در صحنه‌های شلوغ یا هنگام استفاده هم‌زمان از چند توانایی، اهمیت بالایی دارد. تیم توسعه‌دهنده با ارائه به‌روزرسانی‌های مکرر و رفع باگ‌های گزارش‌شده، نشان داده‌اند که به حفظ کیفیت و پایداری محصول متعهد هستند. نسخه کنسولی بازی نیز پس از برخی اصلاحات توانسته عملکردی پایدار و قابل قبول ارائه دهد.
نکته قابل توجه دیگر، شیوه ارائه محتواهای جانبی در بازی است. مأموریت‌های فرعی نه‌تنها در خدمت پرکردن زمان نیستند، بلکه بسیاری از آن‌ها روایت‌های کوچک اما معناداری را شکل می‌دهند که در نهایت به درک بهتر دنیای بازی کمک می‌کنند. برای مثال، کمک به یک دلال قطعات سایبری ممکن است منجر به دسترسی به یک سلاح خاص شود، یا یافتن رباتی گمشده در یک کارخانه متروکه می‌تواند به اطلاعات مهمی درباره تاریخچه سقوط Ascent Group منجر شود. این مأموریت‌ها، جهان بازی را از حالت سطحی و ایستا به محیطی زنده، تنفس‌کننده و پر از راز تبدیل می‌کنند.
در مجموع، بازی The Ascent تجربه‌ای است که در آن زیبایی، خشونت، معنا و انتخاب به‌صورت درهم‌تنیده ارائه شده‌اند. بازی نه‌فقط در ظاهر بلکه در عمق مفاهیم، مکانیک‌ها و روایت خود می‌درخشد. این اثر با ترکیب موفق سایبرپانک با گیم‌پلی نقش‌آفرینی و طراحی اکشن سریع، توانسته استاندارد جدیدی برای بازی‌های مستقل تعریف کند. در دنیایی که با سرعت به سوی اتوماسیون، وابستگی فناورانه و بی‌هویتی پیش می‌رود، بازی The Ascent با جسارت، ما را به تأمل درباره مرز انسان و ماشین، کنترل و آزادی، قدرت و فقر دعوت می‌کند. چنین اثری نه‌فقط بازی، بلکه تجربه‌ای است برای دیدن آینده‌ای که شاید چندان دور نباشد.
