نقد فیلم ناقوس (Chime) | وحشت روان‌شناختی
فیلم ناقوس تجربه‌ای است عمیق در مرز میان وحشت روان‌شناختی و تأمل فلسفی. این اثر کوتاه که توسط کیوشی کوروساوا کارگردانی شده، در زمانی محدود، موفق می‌شود مفاهیم پیچیده‌ای مانند اضطراب، فروپاشی ذهنی، ازخودبیگانگی، و شکنندگی درک انسان از واقعیت را به شکلی خلاقانه و کم‌نظیر به تصویر بکشد. فیلم Chime با ساختار بصری مینیمال، طراحی صدایی هوشمندانه و روایت غیرمستقیم، نمونه‌ای شاخص از آثاری است که در سکوت و ابهام، صدای بلند‌تری از هر دیالوگ یا تصویر آشکار دارند. فیلم ناقوس، نه تنها درباره‌ی صدایی نشنیده، بلکه درباره‌ی اضطرابی عمیق است که در لایه‌های زیرین زندگی روزمره جریان دارد. با سرگرم پلاس همراه باشید.
روایت حول شخصیت ماتسوئوکا می‌چرخد، معلمی آرام و کنش‌پرهیز در یک مدرسه آشپزی. محیطی که او در آن تدریس می‌کند از نظر طراحی صحنه و نورپردازی، کاملاً خنثی و بی‌روح است. دیوارهای سرد، سطوح فلزی براق، کلاس‌هایی بدون تزئین، و نورهایی که نه گرم‌اند و نه پرشور، همگی فضای بی‌احساسی را خلق می‌کنند که از همان ابتدا حامل نشانه‌هایی از فروپاشی قریب‌الوقوع است. فیلم ناقوس این فضا را نه تنها به‌عنوان پس‌زمینه، بلکه به‌عنوان شخصیت سوم فیلم معرفی می‌کند؛ فضایی که خود نیز در برهم زدن تعادل روانی شخصیت‌ها مؤثر است. فیلم Chime در همین آغاز، با تأکید بر نظم افراطی محیط، پایه‌های گسست و بحران را در زیر سطح نمایان می‌سازد.
در میان دانش‌آموزان، شخصیتی به نام تاشیرو به‌تدریج از قواعد کلاس خارج می‌شود. او ادعا می‌کند که نیمی از مغزش با یک دستگاه مکانیکی جایگزین شده و صدای ناقوسی را درون سر خود می‌شنود. این ادعاها، در نگاه اول، حاصل توهم یا اختلال روانی به نظر می‌رسند، اما فیلم ناقوس به‌گونه‌ای آن‌ها را مطرح می‌کند که تماشاگر را در مرز باور و تردید نگه می‌دارد. مهم‌تر از ادعاهای تاشیرو، واکنش ماتسوئوکا و اطرافیان اوست؛ واکنشی مملو از انکار، بی‌تفاوتی و سردرگمی. فیلم Chime از طریق همین عدم پاسخ‌گویی صریح، اضطرابی پنهان را منتقل می‌کند که نه از صدا، بلکه از سکوت سرچشمه می‌گیرد.
با وقوع یک حادثه در کلاس، تنش‌ها به نقطه‌ی بحرانی می‌رسند. تاشیرو رفتاری پرخاشگرانه نشان می‌دهد که در دل همان فضای کنترل‌شده، نوعی شوک روانی ایجاد می‌کند. اما فیلم ناقوس به‌جای آنکه حادثه را به نمایش بگذارد، بر پیامدهای روانی آن تمرکز می‌کند.
ماتسوئوکا که تا این لحظه تلاش می‌کرد با حفظ نظم، شرایط را کنترل کند، اکنون با موقعیتی روبه‌روست که هیچ دستورالعملی برای آن وجود ندارد. فیلم Chime در این نقطه، قدرت خود را در ایجاد فضای بی‌ثباتی نشان می‌دهد. اضطراب، همچون ویروسی نامرئی، از فرد به فرد منتقل می‌شود. در ادامه، شاگرد دیگری به نام آکمی دچار واکنشی غیرعادی به مواد غذایی می‌شود و از کلاس فرار می‌کند. این مجموعه اتفاقات، نشانه‌هایی هستند از زوال ذهنی جمعی.
صدای ناقوس، که هرگز به‌صورت مستقیم شنیده نمی‌شود، در واقع به یک عنصر نمادین بدل می‌شود؛ نمادی از اضطراب پنهان، از آگاهی سرکوب‌شده، یا حتی حافظه‌ای که از ناخودآگاه به سطح می‌آید. فیلم ناقوس با پرهیز از ارائه‌ی صدای واقعی، به تخیل تماشاگر اعتماد می‌کند و او را درگیر ساختن حس ترس در ذهن خود می‌سازد. طراحی صوتی فیلم بر سکوت، نویزهای محیطی و حذف عمدی صداهای پیش‌بینی‌شده تأکید دارد. فیلم Chime به‌جای آنکه از صدا برای هدایت احساسات استفاده کند، از نبود آن بهره می‌برد تا ذهن تماشاگر در موقعیت نامطمئنی قرار گیرد که در آن هر لحظه، حامل تهدیدی نادیده است.
فیلم‌برداری در این اثر نیز با کمترین میزان تحرک طراحی شده است. قاب‌ها اغلب ثابت‌اند، دوربین فقط در لحظات ضروری حرکت می‌کند و زاویه‌های دید طوری انتخاب شده‌اند که فضا را نظاره‌گر، سرد و بی‌طرف نشان دهند. این نگاه ناظر، در عین حال نوعی حس «دیده شدن» را در مخاطب ایجاد می‌کند. فیلم ناقوس با قرار دادن مخاطب در موضع تماشاگر و ناظر، او را وادار به قضاوت نمی‌کند، بلکه همراهی‌اش را با فرایند سقوط روانی شخصیت‌ها طلب می‌کند. فیلم Chime به‌جای پیش‌بردن داستان با رویداد، آن را با احساس، تنش و سکوت می‌سازد.
تحول شخصیت اصلی نیز یکی از مهم‌ترین دستاوردهای روایی فیلم است. ماتسوئوکا، که در آغاز مردی خنثی، آرام و منظم بود، در مواجهه با آنچه به ظاهر توهم است، آرام‌آرام دچار بی‌ثباتی روانی می‌شود. نشانه‌های این تغییر در سکوت‌های طولانی، نگاه‌های گم‌شده، مکث در کلام و حتی ناتوانی در ایستادن بدون لرزش نمود دارد. فیلم ناقوس از او شخصیتی نمی‌سازد که بخواهد با شرایط مقابله کند، بلکه انسانی تصویر می‌کند که توان مقاومت را از دست داده و تنها کاری که می‌تواند انجام دهد، نظاره‌گری است. فیلم Chime در طراحی این قوس شخصیتی، از ابزارهای مینیمال اما دقیق بهره می‌برد تا تغییری را نمایش دهد که به‌جای کلمات، در حس جاری است.
یکی از مضامین محوری که در سراسر اثر حضور دارد، ازخودبیگانگی انسان معاصر است. در جهانی که ماشین‌ها بخشی از ذهن انسان را تسخیر کرده‌اند، چه چیز از هویت باقی می‌ماند؟ این سؤالی است که تاشیرو به‌طور ناخودآگاه با ادعایش مطرح می‌کند و فیلم ناقوس با روند روایی‌اش آن را گسترش می‌دهد. ماتسوئوکا و همکارانش، با چهره‌هایی یخ‌زده، رفتاری قالبی و واکنش‌هایی بدون رنگ انسانی، نماینده افرادی هستند که در یک سیستم بی‌احساس، نقش‌هایی تکراری را ایفا می‌کنند. فیلم Chime در این چارچوب، تصویری تلخ از ناپدید شدن عاطفه و ادراک انسانی در ساختارهای سازمانی و آموزشی ارائه می‌دهد.
تمامی عناصر فیلم، از طراحی لباس و صحنه گرفته تا زبان بدن و موسیقی حذف‌شده، در راستای تقویت این مفهوم هستند. فیلم ناقوس در نهایت، به نتیجه‌گیری یا پاسخ مشخصی نمی‌رسد. این تصمیم آگاهانه، بازتابی از ماهیت خود فیلم است؛ اثری درباره وضعیت‌های ناتمام، احساسات معلق، و پرسش‌هایی که نه آغاز دارند، نه پایان. فیلم Chime در اوج خود، با حفظ سکوت، به تماشاگر یادآوری می‌کند که شاید صداهایی که می‌شنویم، نه در گوش، بلکه در ذهن ما به صدا درمی‌آیند، و آنچه از آن می‌گریزیم، نه واقعیت بیرونی، بلکه حقیقت درون ماست.
در امتداد فضای روانی متزلزل فیلم ناقوس، تأثیرات صدای ناشنیده‌ای که تنها در ذهن شخصیت‌ها حضور دارد، هر لحظه عمیق‌تر می‌شود. در حالی‌که ماتسوئوکا ظاهراً هنوز در حال انجام وظایف روزمره خود است، نگاه‌ها، حرکت‌ها و تصمیم‌هایش نشان می‌دهند که او دیگر قادر به درک کامل موقعیت اطراف خود نیست.
جهان بیرونی برای او به قلمرویی مبهم و بدون منطق تبدیل شده است، جایی که نه افراد به‌درستی واکنش نشان می‌دهند، نه ساختارهای رسمی مانند مدرسه کارکرد معمول خود را دارند، و نه ذهن خود او دیگر قابل اعتماد است. فیلم Chime با ساختاری کاملاً کنترل‌شده، این لغزش تدریجی را از طریق جزئیات تصویری و رفتارهای شخصیت‌ها روایت می‌کند، بدون آنکه نیاز به هرگونه دیالوگ توضیحی داشته باشد. فیلم ناقوس از این منظر، مثالی دقیق از سینمای غیرکلامی است که به تماشاگر احترام گذاشته و او را شریک فعال تجربه روایت می‌کند.
با افزایش فاصله روانی بین ماتسوئوکا و دانش‌آموزان، کلاس به صحنه‌ای از تنش خاموش تبدیل می‌شود. سکوت حاکم بر کلاس دیگر نه از جنس انضباط، بلکه از جنس ترس و بی‌اعتمادی است. هر چهره‌ای که پیش‌تر بی‌تفاوت به نظر می‌رسید، اکنون حامل اضطرابی فروخورده است. ارتباطات از بین رفته‌اند، حتی نگاه‌ها از روی یکدیگر دزدیده می‌شوند. فیلم ناقوس در این لحظات از قاب‌های بسته‌تر، فواصل فیزیکی بیشتر بین شخصیت‌ها، و نورهای سردتر استفاده می‌کند تا هم انزوا و هم انجماد عاطفی را برجسته کند. فیلم Chime از یک فضای آموزشی منظم، اکنون فضایی برساخته که در آن هیچ‌کس نمی‌داند چرا حضور دارد، یا از چه چیز باید بترسد خلق کرده است.
در سطح نمادین، صدای ناقوس که همچنان شنیده نمی‌شود، بدل به نیرویی می‌شود که همگان را درگیر خود کرده است. این صدا، از آن‌جا که وجود فیزیکی ندارد، دقیقاً مشابه اضطراب یا خاطره‌ای سرکوب‌شده عمل می‌کند. از بین نمی‌رود، بلکه در قالب حس درونی باقی می‌ماند. فیلم ناقوس به‌طرز هوشمندانه‌ای از غیاب فیزیکی صدا، برای حضور پررنگ روانی آن بهره می‌برد. همین غیبت است که باعث می‌شود مخاطب همواره منتظر لحظه‌ای باشد که این صدا بالاخره شنیده شود، اما آن لحظه هرگز نمی‌رسد. فیلم Chime با این تعلیق دائمی، به یک تجربه وجودی تبدیل می‌شود: تجربه‌ی انتظار برای مواجهه با چیزی که شاید تنها درون ما وجود دارد.
ساختار زمانی فیلم نیز مانند سایر مؤلفه‌های آن، تحت تأثیر فقدان ثبات قرار می‌گیرد. ترتیب وقایع مشخص نیست، تکرارهایی بدون توضیح دیده می‌شود و حتی مکان‌ها گاهی بی‌ربط به نظر می‌رسند. این ابهام ساختاری، نه به دلیل ضعف در روایت، بلکه بخشی از طراحی روانی فیلم است. فیلم ناقوس با ایجاد شکاف در درک ما از توالی رویدادها، تماشاگر را به تجربه‌ای ذهنی و نه صرفاً داستانی دعوت می‌کند. فیلم Chime به‌جای آنکه بر اساس یک پیرنگ متداول پیش رود، مانند خاطره‌ای آشفته یا خواب، در زمان و مکان حرکت می‌کند و از تماشاگر می‌خواهد که حس، تحلیل و تجربه کند.
در لایه‌ای عمیق‌تر، فیلم وارد تحلیل روان انسان مدرن می‌شود که درگیر ساختارهای خشک، منطق‌های بی‌رحم و فقدان معناست. ماتسوئوکا نماینده نسلی است که در دل این ساختارها رشد کرده، اما هیچ‌گاه احساس تعلق واقعی به آن نداشته است. او معلم است، اما با دانش‌آموزان هیچ رابطه‌ای ندارد؛ او در سازمانی رسمی فعالیت می‌کند، اما حتی از عملکرد خود نیز مطمئن نیست. فیلم ناقوس در این زمینه به‌نوعی تصویری از وضعیت انسان در عصر تکنولوژی و نظم مصنوعی ارائه می‌دهد، جایی که صداهایی مانند ناقوس، نمایانگر خاطره‌های خاموش، پرسش‌های بی‌پاسخ یا حتی ترس‌های جمعی سرکوب‌شده‌اند. فیلم Chime با تکیه بر این مضمون، تجربه‌ای عمیق از انزوا و بحران هویت می‌سازد.
بیشتر بخوانید:
نقد فیلم بخشش (Misericordia) | با نگاهی روان‌شناختی و انسانی
نکته قابل‌توجه دیگر، فقدان قهرمان یا نجات‌دهنده در فیلم است. برخلاف بسیاری از آثار در ژانر وحشت، در این فیلم هیچ شخصیت مکملی وجود ندارد که بخواهد حقیقت را کشف کند، صدای ناقوس را متوقف کند یا ساختار موجود را به چالش بکشد. همه، از مدیر مدرسه گرفته تا دیگر معلمان و حتی دانش‌آموزان، در حالتی از سکوت، پذیرش یا بی‌تفاوتی فرو رفته‌اند. فیلم ناقوس با حذف نقش سنتی «قهرمان»، مخاطب را وادار می‌کند که خود وارد فرایند فهم شود، نه اینکه از طریق یک شخصیت داستانی، روایت را پیگیری کند. فیلم Chime با چنین رویکردی، تماشاگر را نه فقط در موقعیت تماشای فیلم، بلکه در موقعیت زیستن آن قرار می‌دهد.
مؤلفه‌های زیبایی‌شناختی فیلم به همان اندازه که در خدمت روایت‌اند، به‌تنهایی نیز حاوی معنا هستند. رنگ‌های خاکستری، ترکیب فضاهای پر نور و در عین حال بدون حس زندگی، سکون غالب در نماها و طراحی لباس ساده و یکنواخت شخصیت‌ها، همگی در کنار هم نشانگر جامعه‌ای‌اند که در آن تنوع، پویایی و فردیت از بین رفته‌اند.
فیلم ناقوس این فقدان را به شکلی بی‌رحمانه و دقیق نشان می‌دهد، بدون آنکه مستقیماً درباره آن سخنی بگوید. Chime، برخلاف بسیاری از آثار هم‌سبک، با حذف موسیقی زمینه یا هرگونه عنصر تزئینی، پیام خود را با خلوص تمام منتقل می‌کند: ما با جهانی مواجه‌ایم که در آن تنها چیزی که باقی مانده، صدایی است که نه دیده می‌شود، نه شنیده، بلکه صرفاً حس می‌شود.
با عبور از لحظات پایانی فیلم، نه گره‌گشایی‌ای اتفاق می‌افتد و نه تغییری در وضعیت ماتسوئوکا حاصل می‌شود. این پایان‌بندی کاملاً مطابق با منطق روایی فیلم است. قرار نیست مسئله‌ای حل شود، چون مسئله‌ای از ابتدا تعریف نشده است. تمام آنچه تماشاگر تجربه می‌کند، مواجهه با یک وضعیت است، نه یک داستان. فیلم ناقوس در این انتخاب جسورانه موفق می‌شود تجربه‌ای منحصربه‌فرد و اصیل از روایت غیرخطی، غیرقهرمان‌محور و غیرتعلیقی ارائه دهد. فیلم Chime به‌جای آنکه ما را از اضطراب رها کند، آن را به پاره‌ای از آگاهی ما تبدیل می‌کند و با ما همراه می‌سازد.
در نهایت، آنچه فیلم را برجسته می‌سازد، توانایی آن در خلق یک تجربه بی‌صدا و بی‌پایان است؛ تجربه‌ای که در آن، تماشاگر نه فقط درگیر ترس، بلکه درگیر فهم خویشتن می‌شود. فیلم ناقوس اثری است درباره اضطرابی که در جهان امروز همه‌گیر شده، اما هیچ نامی ندارد. فیلم Chime با بازنمایی این وضعیت در سکوتی عمیق و تصاویری ساده، نه تنها یک فیلم، بلکه یک هشدار است؛ هشداری درباره صدایی که شاید ما نیز مدت‌هاست آن را درون خود شنیده‌ایم، اما جرأت شنیدنش را نداریم.
فضای کلی فیلم ناقوس از ابتدا تا پایان، در تعلیقی دائمی و ظاهراً بی‌پایان باقی می‌ماند. این تعلیق نه در روایت داستانی، بلکه در ساختار ادراکی اثر حضور دارد؛ جایی که مخاطب مدام بین درک و تردید، باور و انکار، واقعیت و توهم در نوسان است. در این اثر، شخصیت‌ها نه قهرمان‌اند و نه قربانی، بلکه بازتابی از تردیدهای جمعی و تنهایی‌های شخصی‌اند.
فیلم Chime از طریق همین بی‌مرزی در مفهوم‌سازی شخصیت‌ها، موفق می‌شود تماشاگر را وارد یک وضعیت مشترک با آنان کند؛ وضعیتی که در آن مرز میان تماشا کردن و تجربه کردن محو می‌شود. فیلم ناقوس، بر خلاف روایت‌های سنتی، هیچ مکانیزمی برای بازگشت به وضعیت اولیه ارائه نمی‌دهد. حتی در پایان نیز، حس بی‌پایانی تعلیق همچنان حفظ می‌شود.
قاب‌هایی که در دقایق پایانی فیلم دیده می‌شود، به‌شدت استاتیک و سرد هستند. ماتسوئوکا در میان ابزارهای بی‌جان، بدون هیچ حرکتی نشسته است؛ انگار خود نیز بخشی از آن سازوکار فلزی شده باشد. چهره‌اش خالی از واکنش است. نه عصبانیت، نه ترس، نه تلاش. فیلم ناقوس در این سکون شدید، تصویری از وضعیت انسان مدرن ارائه می‌دهد؛ انسانی که در برابر پیچیدگی‌های جهان بیرونی و سرکوب‌های درونی، از مقاومت بازایستاده است. فیلم Chime از این سکوت مرگ‌بار، برای ترسیم نوعی اضمحلال خاموش بهره می‌گیرد. این لحظه به‌ظاهر ساده، با قدرتی فلسفی درونی همراه است: وقتی زبان، صدا و حتی حرکت از کار می‌افتد، چه چیزی از «بودن» باقی می‌ماند؟
در این میان، حتی اگر صدای ناقوس وجود خارجی هم نداشته باشد، حقیقت آن از منظر روان‌شناختی انکارناپذیر است. ماتسوئوکا حالا خود نیز به شنونده آن صدا تبدیل شده، یا شاید هم همیشه بوده و فقط نپذیرفته است. فیلم ناقوس با خلق چنین ابهامی، فرایند پذیرش اضطراب و ناتوانی در رهایی از آن را به تصویر می‌کشد. فیلم Chime در این سطح، داستانی درباره مواجهه با بخشی از خویشتن است که سال‌ها سرکوب یا نادیده گرفته شده؛ بخشی از ذهن که هم‌زمان آشنا و غریبه است. هرچه شخصیت‌ها بیشتر سعی در سرکوب آن دارند، بیشتر درگیر آن می‌شوند. این وضعیت دقیقاً مشابه مواجهه انسان با اضطراب، ترومای گذشته و حافظه‌های دردناک است.
عنصر تکرار در رفتارها و سکانس‌ها، تأکیدی است بر این چرخش ذهنی بی‌پایان. برخی صحنه‌ها از نظر بصری یا ترکیب حرکتی، شبیه به لحظاتی هستند که پیش‌تر دیده‌ایم. این بازگشت‌های آشنا، اما بدون معنا، نماد نوعی زندگی تکراری، مکانیکی و از معنا تهی هستند. فیلم ناقوس با انتخاب چنین فرمی در روایت، بیننده را نیز در تکرار گرفتار می‌کند. فیلم Chime نمی‌خواهد مخاطب پیش برود، بلکه او را دعوت می‌کند تا در همین نقطه، در همین وضعیت، باقی بماند و درباره آنچه پیش‌رویش قرار دارد تأمل کند، نه صرفاً به دنبال پایان یا نتیجه باشد.
با بررسی نمادگرایی موجود در فیلم، می‌توان به دلالت‌هایی بسیار عمیق‌تر از سطح آشکار داستان رسید. کلاس آشپزی، جایی که انسان با مواد خام مواجه می‌شود و آن‌ها را به غذای قابل‌مصرف تبدیل می‌کند، در فیلم تبدیل به مکانی می‌شود برای تقابل انسان و فرم خام وجودش. همان‌گونه که تاشیرو نسبت به مرغ خام واکنش نشان می‌دهد و آکمی از لمس مواد غذایی هراس دارد، این کلاس به‌نوعی عرصه‌ای برای تماس با بخش‌های سرکوب‌شده روان است. فیلم ناقوس با تبدیل فضاهای عادی به عرصه‌های اضطراب، نشان می‌دهد که گاهی مکان‌هایی که قرار است محل تولید و آموزش باشند، خود می‌توانند سرچشمه فروپاشی شوند. فیلم Chime در این سطح، نقدی ظریف بر ساختارهای نظام‌مند و بی‌روح آموزشی نیز وارد می‌کند.
در روند کند و پیوسته تبدیل نظم به آشفتگی، مخاطب نیز دچار نوعی بی‌اعتمادی به ابزارهای ادراکی‌اش می‌شود. آیا آنچه می‌بیند واقعی است؟ آیا چیزی واقعاً در حال اتفاق افتادن است؟ یا این صرفاً تجربه‌ای ذهنی و شخصی است؟ فیلم ناقوس با نپرداختن به شفاف‌سازی و توضیح، ذهن مخاطب را درست مانند ذهن شخصیت‌های فیلم در حالت تدافعی قرار می‌دهد. فیلم Chime این حس بی‌پناهی در برابر تجربه را در دل خود دارد؛ تجربه‌ای که نه می‌توان از آن فرار کرد و نه آن را تحلیل نهایی نمود. این احساس در جهان معاصر، جایی که انسان در برابر انبوهی از محرک‌ها و داده‌ها قرار گرفته، به‌شدت قابل درک و همذات‌پندارانه است.
یکی از نبوغ‌های کوروساوا در این فیلم، استفاده از زمان به‌عنوان عنصر احساسی است. فیلم ناقوس لحظاتی را در اختیار مخاطب می‌گذارد که در ظاهر هیچ اتفاقی نمی‌افتد، اما در لایه‌های عمیق‌تر، ذهن بیننده را درگیر تجربه‌ای غریزی می‌کند. زمان طولانی برای واکنش، سکوت‌های ممتد، حرکت‌های کند دوربین و حتی زمان ایستادن شخصیت‌ها در یک نقطه، همگی حس تعلیق و بی‌زمانی را منتقل می‌کنند. فیلم Chime با کند کردن ریتم، تماشاگر را وادار می‌کند تا تجربه‌ای متفاوت از زمان را بپذیرد؛ زمانی که نه خطی است و نه قابل‌اعتماد، بلکه پُر از توقف، تردید و انجماد است.
فیلم با پایانی بسته نمی‌شود. ماتسوئوکا همچنان در همان فضا باقی می‌ماند، صدا همچنان شنیده نمی‌شود، و هیچ شخصیت تازه‌ای وارد نمی‌شود تا تغییری ایجاد کند. همین باقی ماندن، خود معنای پایان است؛ پایان به‌مثابه پذیرش وضعیت، نه فرار از آن. فیلم ناقوس این پایان را به‌گونه‌ای طراحی می‌کند که حتی پس از خاموش شدن تصویر، ذهن بیننده همچنان درگیر صدا، تصویر و وضعیت باشد. فیلم Chime نه‌تنها تلاش نمی‌کند پرونده داستان را ببندد، بلکه آن را در ذهن تماشاگر باز نگه می‌دارد. پرسش‌هایی که از ابتدا مطرح شده‌اند، بی‌پاسخ باقی می‌مانند، اما این بی‌پاسخی، هدف نهایی فیلم است.
اگر بخواهیم فیلم را در قالبی فراگیر تحلیل کنیم، می‌توان گفت که این اثر درباره تجربه‌ی زیستن در دنیایی است که در آن انسان از خودش، از دیگران و از معنا فاصله گرفته است. فیلم ناقوس روایتی است از انسان معاصری که در انبوه صداهای تبلیغاتی، ساختارهای رسمی و تکرارهای بی‌پایان، صدای درونی‌اش را از دست داده است. فیلم Chime این فقدان را با صدایی که هیچ‌گاه شنیده نمی‌شود، اما حضور دارد، نشان می‌دهد؛ صدایی که از یادآوری چیزی در گذشته می‌آید یا شاید از پیش‌آگاهی یک اضطراب عمیق‌تر در آینده.
در پایان، می‌توان این اثر را بازنمایی دقیق و شاعرانه‌ای از وضعیت اضطراب‌آلود انسان در عصر مدرن دانست. فیلم ناقوس اثری است که در آن سکوت، از صدای فریاد بلندتر است، و وقفه، از شتاب پرمحتواتر. فیلم Chime با جسارتی مثال‌زدنی، از همه چیز می‌کاهد تا تنها آنچه اهمیت دارد باقی بماند: حس، اضطراب، تجربه و بازاندیشی. و شاید مهم‌تر از همه، دعوتی است برای شنیدن صدایی که اگرچه در گوش نیست، اما در ذهن، بی‌وقفه طنین‌انداز است.
