نقد فیلم IF | یک دنیای خیالی با رایان رینولدز

فیلم IF با بازی رایان رینولدز، اگرچه خالی از ایراد نیست، اما یک فیلم کمدی خانوادگی دلچسب، دلگرم کننده و جذاب را به تماشاگران ارائه می‌دهد.با سرگرم پلاس همراه باشید.

داستان فیلم IF

فیلم IF داستان دختری جوان به‌نام بی را روایت می‌کند که در میانه‌ی یک تجربه پر چالش قرار دارد و پس از آن شروع به مشاهده دوستان خیالی همه افراد می‌کند که پس از بزرگ شدن، دوستان واقعی خود را رها کرده‌اند. فیلم IF به بررسی این موضوع می‌پردازد که بی با این توانایی خاص خود چه کارهایی می‌تواند انجام دهد. فیلم IF از آثار کمدی خانوادگی دهه‌های ۸۰ و ۹۰ میلادی الهام گرفته و جان کرازینسکی پس از کارگردانی دو قسمت اصلی فیلم “A Quiet Place” و تجربه موفق کارگردانی دو فیلم ترسناک، به سراغ ساخت چنین اثری رفته است.

جان کرازینسکی قبلاً اعلام کرده بود که فیلم IF از دوران کودکی خودش الهام گرفته است، که این موضوع می‌تواند جذاب باشد. اما با وجود بازیگری مطرح مانند رایان رینولدز و صداپیشگانی محبوب مثل استیو کارل، فیلم چقدر توانسته به اهداف خود دست یابد؟ فیلم IF را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد. در بخش اول، فیلم به دنبال یافتن مسیر خود است تا بتواند شکل بگیرد. این بخش تا حد زیادی تا نیمه‌های فیلم ادامه پیدا می‌کند و به مشکل اصلی فیلم تبدیل می‌شود.

فیلم با شروعی مشخص و آشنا آغاز می‌شود که در آن با شخصیت‌های اصلی و دلیل وجود شخصیت‌های خیالی آشنا می‌شویم. اما مشکل اصلی زمانی آغاز می‌شود که فیلم تلاش زیادی برای توضیح داستان و دلیل ایجاد این شخصیت‌ها می‌کند. در بخش اول، شخصیت اصلی داستان سعی دارد برای هر شخصیت خیالی، یک کودک جدید پیدا کند و بخش زیادی از زمان فیلم به این موضوع اختصاص می‌یابد. روند ابتدایی فیلم تا حدودی کند است و این می‌تواند بیننده را خسته کند.

شروعی ضعیف و کسل کننده

این روند متأسفانه تا نیمه اول فیلم ادامه دارد و ممکن است باعث شود بیننده از ادامه تماشای فیلم منصرف شود. با این حال، فیلم همچنان دارای صحنه‌های خوبی است که لحظات خوب و سرگرم‌کننده‌ای را به ارمغان می‌آورد، حتی با وجود روند آهسته فیلم. به‌طور کلی، کرازینسکی برای پیاده کردن ایده خود زمان زیادی صرف می‌کند و درست در نیمه دوم داستان، زمانی که بالاخره خط اصلی داستان روشن می‌شود، روند فیلم تغییر می‌کند و با فیلمی مواجه می‌شویم که لحظات جذابی را ارائه می‌دهد.

اگرچه فیلم کمی دیر به روند خود می‌رسد، اما در نهایت “فیلم IF” با اینکه یک فیلم کمدی خانوادگی است، هرگز در بخش کمدی افراط نمی‌کند و تلاش می‌کند پیام‌هایی درباره نیازهای کودکان، ترس از دست دادن والدین و تنهایی را به مخاطب منتقل کند. در این راه نیز بسیار موفق عمل کرده است. لحظات احساسی فیلم نقطه قوت آن هستند و کرازینسکی توانسته است به‌خوبی از این صحنه‌ها در لحظات مختلف فیلم استفاده کند.

فیلم در نهایت پیام و هدف خود را به خوبی منتقل می‌کند و پایان‌بندی آن یکی از نقاط قوت اصلی آن است. در حقیقت، در پایان فیلم شاهد یک پلات تویست هستیم که شاید در میانه‌های فیلم هم بتوان به آن شک کرد، اما در نهایت به‌خوبی از آن رونمایی می‌شود. مهم‌ترین بخش فیلم در پایان آن به نمایش درمی‌آید و ممکن است بیننده را غافلگیر کند، چرا که این پلات تویست برخلاف انتظار او است.

البته در طول فیلم شک‌هایی به وجود می‌آید، اما واقعیت این است که کرازینسکی هوشمندانه عمل کرده و نمی‌خواهد تا پایان دست خود را رو کند. فیلم به گونه‌ای پیش می‌رود که حتی اگر بیننده شک کند، نمی‌تواند تا پایان به‌درستی حدس بزند. این پلات تویست در واقع نجات‌دهنده فیلم است و باعث می‌شود فیلم از یک اثر متوسط به یک اثر خوب و ارزشمند تبدیل شود.

بیشتر بخوانید: نقد فیلم شماره ۲۴ (Number 24) | شخصیت تاریخی گونار سونستبی

بخش مهمی از فیلم بر روی کمدی آن تمرکز دارد، اما همان‌طور که پیش‌تر گفتم، این کمدی به‌جا و بدون افراط استفاده شده است. صحنه‌های کمدی نه تنها آزار دهنده نیستند، بلکه به خوبی به فیلم اضافه شده‌اند و نکته مثبتی در فیلم به شمار می‌روند. این صحنه‌ها بیشتر روی شخصیت‌های خیالی تمرکز دارند و این امر به بازیگران اجازه می‌دهد که به‌راحتی نقش‌های کمدی خود را اجرا کنند، بدون اینکه مجبور باشند صحنه‌های کمدی ضعیفی را به تصویر بکشند.

تغییر داستان خسته کننده در اخر به یک فیلم هیجانی

اما شخصیت‌های خیالی نقش مهمی در روند فیلم دارند. اگرچه تمرکز فیلم روی شخصیت بلو یا خانم بلوسوم است، اما تنوع خوبی در خلق این شخصیت‌ها شده است و با اینکه بیشتر این شخصیت‌ها جنبه حضور بامزه و کوتاهی دارند، ولی باز هم باعث جذاب‌تر شدن فیلم شده‌اند. در هر حال هدف اصلی فیلم نمایش دوستان خیالی است و این موضوع حتی اگر کمی جنبه کمدی یا بامزه‌تر کردن فیلم را داشته باشد، اما مهم است که نشان داده شود هر شخصیت چگونه براساس هویت و علاقه یک شخص خلق شده است.

تنوع شخصیت‌ها یکی از نکات مثبت فیلم است، اما بهتر بود که این شخصیت‌ها در بخش اول فیلم حضور بیشتری داشتند. جذابیت هر شخصیت ناشی از طراحی آن‌ها بر اساس هویت و روحیات صاحبشان است که این نکته یکی از کلیدهای مهم فیلم نیز می‌باشد. همچنین بازیگران نقش مهمی در پیشبرد داستان دارند. جلوه‌های ویژه با کیفیت فیلم نیز به تجسم هرچه بهتر این شخصیت‌های خیالی کمک کرده‌اند.

رایان رینولدز، با اینکه در سال‌های اخیر با نقش‌های تکراری شناخته می‌شود، در فیلم IF نقشی نسبتا متفاوت را ایفا کرده است. اگرچه همچنان ویژگی‌های معروف خود را حفظ کرده، اما تلاش کرده است تا بازی متفاوتی ارائه دهد و تا حدی موفق بوده است. بازی دلچسب رینولدز سهم زیادی در جذابیت فیلم دارد و بدون حضور او، احتمال افت فیلم بیشتر بود. البته او تنها نیست و یک همکار بسیار خوب در کنار خود دارد.

کایلی فلمینگ که نقش اصلی فیلم IF را بازی می‌کند، دقیقا همان چیزی است که فیلم نیاز دارد. او توانسته تعامل خوبی با شخصیت‌های خیالی و رایان رینولدز برقرار کند. شخصیت او در طول فیلم در حال تکامل است و روند تغییرات او به خوبی قابل لمس است. فلمینگ وظیفه سختی بر عهده دارد، چرا که باید شخصیتی باشد که رابطه معناداری بین شخصیت‌ها ایجاد کند و در عین حال دنیای واقعی خود را نیز از دست ندهد.

اما در نهایت، جان کرازینسکی نیز نقش کوتاه اما تاثیرگذاری در روند فیلم ایفا می‌کند. با اینکه نقش او در کل فیلم IF کم است، اما به‌خوبی توانسته نقش پدری دلسوز را بازی کند که به هر روشی می‌خواهد روحیه تنها دخترش را حفظ کند. این موضوع با توجه به کارنامه کرازینسکی عجیب نیست، اما او در اینجا نقشی نسبتا متفاوت دارد. البته فیلم بازیگران دیگری نیز دارد، اما تمرکز اصلی آن روی دو شخصیت فلمینگ و رینولدز و همچنین شخصیت‌های خیالی و صداپیشگان مشهور آن‌ها است.

شاید جان کرازینسکی با فیلم IF نتوانسته باشد کیفیت دو فیلم “A Quiet Place” را تکرار کند، اما باز هم تجربه‌ای لذت‌بخش و دلگرم‌کننده ارائه کرده است. فیلم در ابتدا روندی آهسته و نسبتا خسته‌کننده دارد، اما از نیمه‌های آن روند اصلی آغاز می‌شود و دقیقا همان چیزی را که وعده می‌دهد، ارائه می‌کند. رایان رینولدز و کایلی فلمینگ از نقاط قوت فیلم هستند و ارتباط خوبی با شخصیت‌های خیالی برقرار کرده‌اند، که باعث شده روند کند فیلم کمتر حس شود. در نهایت، فیلم “دوست خیالی” شاید اثری بی‌نقص نباشد، اما در مجموع یک اثر خانوادگی جذاب است.