بررسی فیلم ناپلئون (Napoleon) | داستان ناپلئون

فیلم ناپلئون، تازه‌ترین فیلم ریدلی اسکات که، کهنه‌کار معروف هالیوود، به یکی از موضوعات پرطرفدار و پویا در هنر سینما می‌پردازد: عشق. فیلم ناپلئون، داستان عشق پرشور و پرماجرای ناپلئون بوناپارت به فرانسه، ارتش و همسرش، ژوزفین بوناپارت را به تصویر می‌کشد.با سرگرم پلاس همراه باشید.

با نگاهی به روایت جذاب و هیجان‌انگیز فیلم ناپلئون، شاهد ماجراهای جذاب و پرمعنای عشق ناپلئون به فرانسه و ارتشش خواهیم بود. با تماشای فیلم ناپلئون در کنار سرگرم پلاس، از نگاهی نو و متفاوت به داستان عشق زندگی ناپلئون بوناپارت لذت ببرید و هیجان این سفر عاطفی را تجربه کنید.

فیلم ناپلئون، که یکی از پرانتظارترین فیلم‌های سال گذشته بود، توسط ریدلی اسکات کارگردانی شد و فیلم‌نامه‌اش توسط دیوید اسکارپا نوشته شد. اسکارپا که قبلا در فیلم همه‌ی پول‌های دنیا با اسکات همکاری داشته بود، اینبار فیلم‌نامه‌ی جذابی برای ناپلئون نوشته است. این همکاری میان این دو کارگردان به یک دستاورد جالب و الهام‌بخش منجر شده است.

فیلم ناپلئون درباره‌ی یکی از مشهورترین شخصیت‌های تاریخ جهان، ناپلئون بناپارت است و بیشتر به عنوان یک فیلم عاشقانه شناخته می‌شود. داستان عشق ناپلئون به ژوزفین، فرانسه و ارتش است. ناپلئون به عنوان یک افسر، همواره به دنبال رسیدن به مراتب بالاتر در نظامی بود و عشق او به فرانسه، انگیزه‌ی اصلی او برای شروع جنگ‌های خود بود.

شخصیتِ ناپلئون

در نوشتن فیلمنامه‌ها برای پروژه‌های تاریخی، انتخاب شخصیت‌های برجسته و جذاب یکی از مراحل مهم است که برای روایت دراماتیک فیلم بسیار اهمیت دارد. اسکارپا با هوشمندی در این زمینه عمل کرده و فیلمی درباره‌ی ناپلئون و ژوزفین ساخته است که بیشتر به رابطه آن‌ها و فراز و فرودهای نظامی ناپلئون می‌پردازد.فیلم ناپلئون به جای تصویرگری تاریخی، بر روی شخصیت ناپلئون تمرکز دارد و این باعث ارتقای ارزش فیلم می‌شود. به عنوان مثال، مجید مجیدی در فیلم “محمد رسول‌الله” این کار را انجام نداد و نتیجه یک کتاب مصور از قصه‌های دینی شد.

فیلم به جای ترسیم تصویر باشکوه از ناپلئون، به رئالیستی کردن کاراکتر او می‌پردازد. در فیلم ناپلئون، ما با ترس‌ها و کمبودهای او روبرو می‌شویم. در نبرد اول برای بازپس‌گیری بندر از بریتانیایی‌ها، ترس در چهره و اعمال ناپلئون مشخص است. حتی کشته شدن اسب او نیز برای اسطوره‌زدایی از او مهم است. همچنین، وقتی توپ‌ها شلیک می‌شوند، او دست‌هایش را روی گوش‌هایش می‌گذارد. این نگری جزئی، در تحولات شخصیتی او در طول زمان، بیشتر واضح می‌شود؛ به‌عنوان مثال در جنگ واترلو، او دیگر دست‌هایش را روی گوش‌هایش نمی‌گذارد که نشان از تغییر در شخصیت و افزایش خوی غارتگری او است.

باید اقرار کنم که در فیلم، داستان عاشقانه‌ی ناپلئون و ژوزفین به عنوان خط روایی اصلی برجسته است. در نسخه‌ی دوساعت‌ونیمه‌ای که منتشر شده است، فیلم با تنظیم درست فراز و نشیب‌های رابطه‌ی آن‌ها، شرح فتوحات و شکست‌های ناپلئون را ارائه می‌دهد. بازیگران نقش‌های اصلی، واکین فینیکس و ونسا کربی، با بازی‌هایشان شیمی عاشقانه‌ای بین آن‌ها ایجاد می‌کنند. عملکرد درخشان کربی، به ویژه در سکانس طلاق، با مخلوطی از گریه و خنده‌های ناخودآگاه، این سکانس را زنده می‌کند و به آن معنا و عمق بیشتری می‌بخشد.

نزدیک شدن فیلم‌سازان فیلم ناپلئون به شخصیت ناپلئون

همچنین، در این ساختار و حالتی که ترس‌ها یا ضعف‌های شخصیتی ناپلئون آشکار می‌شوند، علاقه دیوانه‌وار او به ژوزفین و خواستن اینکه او را “مهم‌ترین چیز در دنیا” بداند، یکی از مسائلی است که ناپلئون را مشخص می‌کند. این احتمالا ناشی از رابطه او با مادرش است. مادری که، به تازگی طبق نامه ابتدایی ناپلئون به برادرش، یکی از انگیزه‌های اصلی او برای انجام این همه کار است؛ به منظور تحقق آرزوهای او.

بعدا، ناپلئون نقش مادرش را به ژوزفین می‌دهد و ژوزفین، با وجود اینکه به‌طور مستقیم در تصمیمات ناپلئون نقشی ندارد، به بزرگ‌ترین محرک او برای اقداماتش تبدیل می‌شود. اوست که ناپلئون با شنیدن ارتباط او با الکساندر روسی، به هم می‌خورد. در آن لحظه، ناپلئون که پیشتر در زمین‌گیری زمستانی روسیه دچار شده بود، به کاملیت به روس‌ها تسلیم می‌شود.

نزدیک شدن فیلم‌سازان به کاراکتر ناپلئون باعث شده تا جزئیات و صحنه‌های بامزه و تازه‌ای در فیلم مشاهده کنیم. یکی از این صحنه‌ها زمانی است که ناپلئون، پس از فتح مصر، به دیدن یک مومیایی می‌رود. او از ابتدا، هنگام باز کردن تابوت، متوجه قد کوتاه خود نسبت به جنازه مومیایی می‌شود و جعبه‌ای را زیر پایش می‌گذارد و بالاتر می‌رود. این صحنه، اگرچه غیردراماتیک است، اما در معنا و شخصیت‌پردازی بسیار جالب است.

رفتار او با مومیایی و آسیبی که به آن وارد می‌کند نیز جذاب است. در صحنه دیگر، وقتی ناپلئون به مسکوی خالی از سکنه می‌رسد، به ساختمانی سلطنتی که اکنون خانه کبوتران شده است می‌رود. همه چیز کثیف است و او بر روی تخت سلطنت می‌نشیند، در حالی که همه چیز پر از فضله‌ی کبوتر است. این صحنه به نمایش افول و پایان ناپلئون می‌کشد.

فیلم در حال حاضر موضوع بحث بسیاری از تاریخ‌نگاران و تاریخ‌پژوهان است. بسیاری از افراد معتقدند که برخی جزئیات یا مواردی که در فیلم ذکر شده است، درست نیستند. به عنوان مثال، صحت حمله ناپلئون به اهرامات (که اسکات بعداً گفت “فقط یک راه سریع برای نشان دادن فتح مصر بود”) یا بازگشت ناپلئون از تبعید برای بازیابی ژوزفین. در واقع، ژوزفین پس از تبعید ناپلئون فوت کرد و احتمالاً تغییراتی که در فیلم اعمال شده است به دلیل افزایش دراماتیک رابطه عاشقانه آن‌ها بوده است.

به همین دلیل، تغییراتی که در داستان اعمال شده است، به منظور تقویت تم کلی فیلم انجام شده است. به علاوه، طبیعی است که تصویری که از ناپلئون در فیلم نشان داده شده است – با تمام نقاط ضعف و ترس‌هایش – ممکن است با علاقه‌مندی فرانسوی‌ها همخوانی نداشته باشد و آن‌ها بخواهند تا تصویر اسطوره‌ای ذهنی خود را ببینند.

با تمام این ویژگی‌ها، می‌توان به آخرین اثر اسکات نمره‌ی قبولی داد. علاوه بر بازی برجسته دو بازیگر اصلی و ویژگی‌هایی که از شیوه و ساختار روایی فیلم یاد شد، نباید فراموش کرد که طراحی صحنه و لباس‌های فیلم و فیلم‌برداری آن بسیار دیدنی هستند و در برخی لحظات مخاطب را مبهوت می‌کنند.فیلم ناپلئون همچنین، به ویژه با استفاده از کپشن‌های پایانی، به یک نقد صریح از جنگ تبدیل می‌شود و در کل با این شیوه روایی، عشق را در مقابل جنگ قرار می‌دهد. بنابراین، پیام اصلی فیلم برای صلح و عشق است، عشق به انسان و به وطن، همانطور که برای ناپلئون عشق به فرانسه هم‌زمان با عشق به ژوزفین بود.