نقد سریال دلسوز (Sympathizer) | با حضور رابرت داونی جونیور

مینی‌ سریال دلسوز بر پایه رمانی به همین نام از ویت تان نون ساخته شده است که در سال ۲۰۱۶ جایزه پولیتزر را به دست آورد.با سرگرم پلاس همراه باشید.

داستان سریال دلسوز

داستان در دهه ۱۹۷۰ میلادی روایتگر زندگی یک سروان پلیس بی‌نام و ویتنامی-فرانسوی است که در میان نبرد پوچ هواداران ایدئولوژی‌های سیاسی، بین نیروهای جنوبی هم‌سو با آمریکا، به عنوان جاسوس دوجانبه فعالیت می‌کند.

پس از سقوط سایگون و پایان جنگ، او به همراه یک ژنرال فراری از ارتش ویتنام جنوبی به آمریکا می‌پردازد و به عنوان همکار سی‌آی‌ای، فعالیت خود را ادامه می‌دهد. او در میانه‌ی تحولات پس از جنگ، شاهد ویرانی و تحولات ناگواری است که به نیروهای خودی و گذشته‌اش گزارش می‌دهد، و در نهایت، با ناکامی و نابودی مواجه می‌شود که حتی برای کسانی که از سوی او تحقیق و بررسی‌هایی انجام داده‌اند نیز مفهوم ندارد.

سریال دلسوز با توجه به عناصر سبکی و اجرایی، به ویژه پرفورمنس هوئا شوندی در نقش کاپیتان، از زوایای مختلف قابل بحث است. انتخاب یک بازیگر ناشناخته برای نقش اصلی، به جای یک سلبریتی، ریسکی بزرگ بوده است که به نظریات تجاری و هنری این اثر ارزش ویژه‌ای می‌بخشد.

سبک های مختلف جذاب در سریال دلسوز

شوندی از اپیزود اول نشان می‌دهد که چرا برای این نقش انتخاب شده است. وی توانایی بیان در دو زبان انگلیسی و ویتنامی را به خوبی دارد و با انرژی و کاریزمای قوی خود، توانسته است که شخصیت کاپیتان را به نحوی بازی کند که ما را به وجود قهرمانی که در موقعیت‌های ناخوشایند گیر افتاده است، جذب کند. اجرای وی باعث می‌شود که نه‌تنها شخصیت کاپیتان را دوست بداریم، بلکه نفوذ فریبنده‌اش بر دیگر شخصیت‌ها را باور کنیم و درگیری‌های اخلاقی و درونی او را جدی بگیریم.

این پرفورمنس، به تدریج شخصیت کاپیتان را به یک شخصیت پیچیده و چالش‌برانگیز تبدیل می‌کند، که در تلاش برای بقا و پیروزی در میانه‌ی موقعیت‌های پیچیده‌ای قرار دارد.

سریال دلسوز و تغییر در کیفیت از ابتدا تا اپیزودهای بعدی، بسیار جالب است. ابتدا، اجرای قوی هوئا شوندی و استایل برجسته پارک چان ووک در قسمت اول، نقطه عطفی است که جذابیت و هیجان برای تماشاگران فراهم می‌کند و باعث می‌شود که انتظارات برای سریال به اوج برسد.

اما با ورود به قسمت‌های بعد، شما اشاره کردید که المان‌های سبکی سریال سقوطی تجربه می‌کنند. این شامل استفاده‌های کارگردانان مختلف مانند فرناندو میرلس و مارک ماندن است که به نظر شما به تلاش برای تقلید از استایل پارک چان ووک می‌پردازند، اما به نتایج موفقیت‌آمیز نمی‌رسند. این تغییرات می‌توانند باعث از بین رفتن بخشی از ارزش‌های زیباشناختی سریال شوند و متن سریال نیز با اضافه شدن خرده‌پیرنگ‌های فرعی، پیچیدگی بیشتری به خود بگیرد که ممکن است از عمق‌تر شدن پرداخت متن خودداری کند.

به طور کلی، این تحلیل نشان می‌دهد که چالش‌هایی که سریال دلسوز با آن مواجه شده است، شامل حفظ توازن بین استایل برجسته اولیه و تغییرات در طول زمان، می‌باشد که این امر می‌تواند تاثیر بزرگی بر تجربه کلی تماشاگران بگذارد.

اگرچه ایدهٔ اضافه کردن یک فیلم جنگی آمریکایی به قسمت چهارم از سریال دلسوز، به نظر می‌رسد با متن هجوآمیز و اصلی سریال همخوانی دارد، اما تلاش پارک و مک‌کلر برای افزایش اهمیت دراماتیک آن از طریق تقویت نقش لانا (وی لی) در داستان، به نتیجه‌ای مطلوب نرسیده و به خلق صحنه‌هایی منجر شده که جریان داستان را مختل می‌کنند. افزایش توسعهٔ رابطهٔ لانا با کاپیتان هم در قسمت‌های آینده به نحوی بی‌استفاده باقی می‌ماند که حضور لانا در صحنه‌های فیلمبرداری قسمت چهارم، آن را حتی غیرضروری‌تر می‌کند.

معرفی یک مثلث عاشقانهٔ جدید میان کاپیتان، سوفیا (ساندرا اوه) و سانی (الن ترانگ) در قسمت پنجم، اگرچه با سیر دراماتیک متفاوت، نسبتی طبیعی‌تری دارد و تصمیم کاپیتان برای کشتن سانی را به پیچیدگی روانشناختی بیشتری می‌چرخاند، اما انتخاب نادرست ساندرا اوه برای نقش سوفیا، باعث می‌شود که این بخش از داستان به آنچه که باید برسد، نرسد. اجرای سطحی و ناکام ساندرا اوه، باعث می‌شود که سخت باشد تا باور کنیم که مردی با شخصیت و خصوصیاتی چون کاپیتان، به گونه‌ای شدیداً به زنی چون سوفیا علاقه‌مند شود. افزایش توسعهٔ خرده‌پیرنگ عاشقانهٔ داستان “سریال دلسوز” با حضور جذاب سوفیا، می‌توانست بهتر و موثرتر باشد.

به طور کلی، جمع‌بندی سریع اعتراف کاپیتان و نحوهٔ نمایش عملیات مخفی ژنرال (توان لی) نیز، بیش از حد خلاصه و کم‌جنبه است، که در یک سریال با طراحی دقیق صحنه و لباس، به یک محدودیت تولیدی خاص تبدیل می‌شود. این نقدها به طور کلی، عناصر اجرایی و روایتی سریال دلسوز” را به حدی از توازن خارج می‌کنند که تأثیر منفی بر تجربهٔ تماشاگران دارند.

سریالی با یک داستان جامعه محور با موضوعات مختلف

سریال دلسوزبا استفاده از مفهوم “دوگانگی”، که در اصل از رمان ویت تان نون برگرفته شده، یک پایه‌گذار مهم برای داستان‌های جاسوسی و تنش‌های دراماتیک فراهم می‌کند. قهرمانی دورگه، به عنوان یک جاسوس دوجانبه، درگیر نبردی است که به دو طرف مخالف ایدئولوژیک خدمت می‌کند و باید اعتقادات متضاد خود را به کارفرمایانش ثابت کند. این تناقض نه‌تنها جنبه‌های دراماتیک بسیاری را برای ساخت داستان فراهم می‌کند، بلکه نمایش سیاسی سریال را هم شکل می‌دهد.

سریال به طریقی خاص از دوگانگی درونی قهرمان خود استفاده می‌کند تا نگاهی تازه به مسائل سیاسی و نظامی داشته باشد. از دیدگاه ایده‌آل‌گرایی قهرمان، که به ظاهر به آرمان کمونیستی وفادار است، به همراه حجم بالای دیالوگ‌های ویتنامی، این سریال به طور قابل توجهی از ترسیمات سنتی صنعت سرگرمی آمریکا دوری می‌جوید.

البته، این نمایشگران برخی از جنبه‌های طنز و هجویی را نیز دارا می‌باشد که به طور مداوم به سمت نمایندگان جبهه راستی که قدرت را دست کمی می‌گیرند، اشاره می‌کند. به عنوان مثال، ژنرال از مغلوبیت یک مزاحم سبک است که تلاش خود را برای حفظ سلطه دارای اتش‌فشانی خنده‌داری ساخته می‌شود.

در سریال دلسوز”، حضور رابرت داونی جونیور در پنج نقش متفاوت نه تنها به عنوان یک ایدهٔ نوآورانه در اقتباس تلویزیونی، بلکه به طریقی هوشمندانه، کلیشهٔ نژادپرستانه‌ای را که برای نگاه غربی به مردم آسیای شرقی معمول بوده است، معکوس می‌کند. این نقش‌های متعدد، او را به عنوان یک بازیگر چندگانه نشان می‌دهد که توانایی آن دارد که در ابتدا به نظر برسد، واقعاً ابزاری برای ایجاد تنوع و عمق در داستان باشد.

در مورد کاپیتان، نمایش ویژگی‌های شخصیتی و رفتاری کمونیست‌ها در داستان، نشان می‌دهد که نگاه پارک چان ووک و دان مک‌کلر به این شخصیت‌ها با احترام و سمپاتی زیادی همراه است. این تفاوت نگرش نه تنها از طریق شخصیت‌هایی مثل بون و مان، بلکه از طریق کاپیتان نیز مشخص می‌شود، که درگیری‌های پیچیده‌ای را بین دو ایدئولوژی سیاسی مختلف تجربه می‌کند.

با توجه به عمق اضافی که ویت تان نون به داستان خود اضافه کرده است، پارک چان ووک و دان مک‌کلر با طراحی داستان و انتخاب بازیگران، به شکل طبیعی و موفقیت‌آمیز، این عناصر را در سریال خود تاکید می‌دهند و بر آن تأکید می‌کنند که داستان سریال دلسوزبه یک نگاه سیاسی عمیق‌تر دست یافته است، که از مسائل گذشته و حال جامعه آمریکا برجسته می‌شود.

حضور رابرت داونی جونیور در نقش های مختلف فیلم باعث جذابیت ان شده است

در سریال دلسوز”، ارتباط پیچیده‌ای بین کاپیتان و شخصیت‌های بون و مان به تصویر کشیده شده است که از لحاظ دراماتیک و ارتباطات شخصیتی غنی هستند. بون که از دست نیروهای “ویت‌کنگ” به قتل رسیده است، باعث می‌شود که ارتباط مان با کاپیتان کمتر از آنچه که ممکن است به آرمان سیاسی خود متصل شود. اما وضعیت کاپیتان نسبت به او پیچیده‌تر است؛ او درگیر دو جبهه متضاد سیاسی است و همچنین درگیری‌های شخصی خود با بون و مان از اهمیت دراماتیک بالایی برخوردار است.

این ارتباطات و وضعیت‌ها نه تنها در داستان اصلی جاسوسی کاپیتان تأثیرگذارند، بلکه یک نگاه عمیق‌تر به پس‌زمینه‌های سیاسی و انسانی جنگ ویتنام را ارائه می‌دهند. این داستان نشان می‌دهد که برای افرادی مثل کاپیتان، نه‌تنها وطن و ایدئولوژی مهم هستند، بلکه ارتباطات و روابط شخصی آنها نیز تأثیرگذار هستند و بر تصمیم‌ها و رفتارهایشان تأثیر می‌گذارند.

از نظر سیاسی، سریال دلسوز نه تنها به تبعیت از نگاه‌های متداول صنعت سرگرمی آمریکایی نمی‌پردازد، بلکه با بازنمایی هویت‌ها و مسائل اجتماعی و سیاسی پیچیده‌ای که در پس زمینه‌ی جنگ ویتنام رخ می‌دهد، به ژرفای بیشتری دست می‌دهد. این برنامه به طور موثری ابعادی مختلف از تجربیات انسانی و سیاسی را به تصویر می‌کشد که فراتر از ساده‌سازی‌های تبلیغاتی و سیاسی است.

نکته‌ی طنزآمیز و پراهمیتی که مان در قسمت پایانی سریال دلسوز، درباره‌ی آمریکایی نبودن آبجوهایشان به کاپیتان ارائه می‌دهد، یک بازتاب واقع‌بینانه از دیدگاه سیاسی و اجتماعی سریال است. این نمایش نشان می‌دهد که در شرایط مختلفی، ایدئولوژی‌ها و نگرش‌های مختلف به چالش کشیده می‌شوند و حقیقت‌های پیچیده‌تر از آنچه که ظاهری می‌تواند باشد، وجود دارند.

قسمت پایانی که به نمایش کمپ بازآموزی تحت نظر مان می‌پردازد، به وضوح نشان می‌دهد که چگونه حتی در برابر پیروزی‌های نظامی، شرایط زندگی و محیط کلونی‌ها نماینده‌ی یک جامعه‌ی کمونیستی می‌تواند بسیار بدتر از شرایط زیر حکم ژنرال‌های سابق باشد. این تصاویر و موضوعات اجتماعی و سیاسی در سریال، به تأمل و تحلیل عمیق‌تری از مفاهیمی مانند آزادی، انحراف و تحت تأثیر قرار گرفتن افراد در شرایط سخت و غیرقابل پیش‌بینی دعوت می‌کنند.

کلام اخر

در کل، سریال دلسوز از زوایای مختلفی به مسائل اجتماعی و سیاسی نگاه می‌کند و تنها به سادگی داستان جاسوسی نمی‌پردازد، بلکه به طرز هوشمندانه‌ای با استفاده از شخصیت‌ها و داستان‌های آن، نگاهی عمیق‌تر به مسائل بزرگ‌تری می‌اندازد.

به طور متفاوت، نظم جدید نمی‌تواند به‌طور کامل سلسله‌مراتب قدرت را تغییر دهد، به‌جای آن، به نظر می‌رسد که یک دیکتاتوری جدید در قالب قدیمی، جایگزین ژنرال تمامیت‌خواهِ پیشین شده است. این تشابه در ماهیت قدرت‌طلبی بین دو نظم متضاد ابتدایی و پایانی داستان، تلاشی است که آرمان کمونیستی را به بهانه‌ای بی‌معنی تبدیل کند که ممکن است زندگی افراد را به‌باطل بکشاند.

این تلاش برای نوسازی، در طول روایت معلوم است، به‌ویژه زمانی که سریال دلسوز به اپیزود پایانی انتقاد معتبری از منازعات سیاسی دوسویه دارد. کاپیتان با بازگویی از فعالیت‌های امنیتی‌اش، آغاز می‌کند و با یادآوری تلخ از جلسه اعتراف به جاسوسی کمونیست، داستان را شکل می‌دهد. در طول داستان، او به تعداد زیادی اعتراف می‌کند (که از طریق ساختار غیرخطی داستان به تلاش‌های مکرر او برای بازنویسی اطلاعات خود تطابق می‌دهد) و در نهایت، تحت شکنجه شدید قرار می‌گیرد. به‌طور طنزآمیز، در پایان داستان، دوباره مجبور است وطن خود را به سوی آینده‌ای نامعلوم ترک کند، انگار پایبندی به آرمان غیرملی، همواره هزینه‌ای باقی‌مانده است.